Φίλοι, Ζευγάρι, Ξένοι..και τώρα τί?

"Μα καλά, είναι δυνατόν να κάνεις παρέα μαζί του, μετά από αυτά που σου έκανε? Και δηλαδή τώρα τί, τον βλέπεις και σε βλέπει φιλικά? Τον έχεις συγχωρήσει που τα διέλυσε όλα?"
Σου έχει τύχει ποτέ να ακούς αυτές τις φράσεις να επαναλαμβάνονται από τους φίλους σου, κάθε φορά που τους λες πως θα πας για καφέ με τον φίλο/πρώην/γνωστό/ξανα-φίλο σου? Η κατίνα Τούλα (εγώ καλέ!) έχει μία σχετική ιστορία να σας διηγηθεί..

Πολλά χρόνια πριν, όταν ήμουν ακόμη παιδί μικρό (κι αθώο), είχα έναν κολλητό φίλο τον Ηρακλή! Μεγαλώσαμε μαζί, από σχολιαρόπαιδα γίναμε φοιτητές, κάναμε απίστευτες πλάκες, στηρίζαμε ο ένας τον άλλο στα προβλήματα, στις ερωτικές απογοητεύσεις, στα ερωτήματα τύπου "Μα καλά, δεν καταλαβαίνω πώς σκέφτεστε εσείς οι γυναίκες/άντρες - Είστε εντελώς ηλίθιες/βλάκες". Και μέσα από τα χρόνια, η φιλία αυτή γινόταν όλο και πιο στενή. Είχε τα σκαμπανεβάσματά της, τις καλές και τις κακές στιγμές της, όταν ξαφνικά άρχισε να εμφανίζεται και ο καταλυτικός παράγοντας "έρωτας". Ναι, η κατίνα Τούλα είναι από εκείνους που η ζωή τους έχει αποδείξει (τςςςς) ότι ΟΧΙ, απλή και αγνή φιλία, χωρίς κανένα ίχνος ερωτισμού, απλά δεν μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε έναν άντρα και μία γυναίκα - μοναδική ίσως εξαίρεση αποτελεί η περίπτωση κατά την οποία τουλάχιστον ο ένας (αν όχι και οι δύο) είναι ήδη δεσμευμένος - αλλά αυτό είναι ένα θέμα που θα (ξανα) αναλύσουμε σε άλλο ποστάκι.

Να μην μακρυγορώ, η Τούλα βρέθηκε ξαφνικά ερωτευμένη με τον εξίσου ερωτευμένο Ηρακλή, να βιώνει μία σχέση που τότε έμοιαζε "like a dream come true". Έλα όμως που τα όνειρα δεν κρατούν πολύ, και με το πρώτο φως της μέρας σβήνουν..Κάπως έτσι, ένα συννεφιασμένο πρωινό του Νοέμβρη (για να βάλουμε και το απαραίτητο εφέ μας!), το όνειρο έσβησε σαν κεράκι στη βροχή. Με τρόπο άσχημο, με πολύ πόνο και πικρία, η Τούλα κι ο Ηρακλής μετά από 6 χρόνια φιλίας κι άλλον 1 χρόνο σχέσης, ήταν πλέον παρελθόν. Κι όταν λέμε παρελθόν, εννοούμε ότι έκοψαν κάθε επαφή έτσι? Όχι αστεία! Χωρίς περιθώρια για εξηγήσεις, για πισωγυρίσματα ή "συγγνώμες".
Όσο κι αν ο Ηρακλής προσπαθούσε να προσεγγίσει την Τούλα μετανιωμένος, εκείνη έφευγε μακριά, και πίστευε πως ποτέ ξανά δε θα επέστρεφαν οι καλές στιγμές που έζησαν..

Οι μήνες περνούσαν μετά από εκείνο το συννεφιασμένο πρωινό, και η Τούλα με τον Ηρακλή βρέθηκαν να περπατούν σε δρόμους παράλληλους, που ποτέ ξανά δε συναντήθηκαν. Η Τούλα έκανε τον πόνο της δύναμη, κι άνοιξε τα φτερά της να πετάξει. Ξέρετε τί λένε .. "ο καλύτερος τρόπος για να πας μπροστά είναι να πιάσεις πάτο, για να πάρεις φόρα". Ο Ηρακλής πήρε το δρόμο ("που του πρέπει τον αγύριστο" όπως λέει και ο Νότης ;)), και οι δυο τους έχασαν κάθε επαφή.
Και ο χρόνος, φυσικά, έκανε την αιώνια δουλειά του...

Τρία περίπου χρόνια αργότερα, η ζωή τους απέδειξε πως τίποτα δεν μπορεί να μπει σε καλούπι. Όταν ο πόνος είχε πια περάσει, όταν η καρδιά είχε προχωρήσει κι είχε ερωτευτεί κι αγαπήσει ξανά, τότε εφευρέθηκε το...Skype :D Και ήρθε να δώσει τις απαντήσεις που εκκρεμούσαν κι άφησε τις σκέψεις να ξεχυθούν. Κι όχι, αυτή τη φορά δεν έφερε πίσω τίποτα ερωτικό. Σαν κύκλος που είχε πλέον κλείσει, η περίοδος της "Ηρατούλας" είχε γίνει ένα μάθημα και για τους δύο, ένα μάθημα ζωής που τους έμαθε να σκέφτονται διαφορετικά, ένα μάθημα που μέσα από όσα πέρασαν, τους έκανε αυτό που είναι σήμερα..

"Μα καλά, είναι δυνατόν να κάνεις παρέα μαζί του, μετά από αυτά που σου έκανε? Και δηλαδή τώρα τί, τον βλέπεις και σε βλέπει φιλικά? Τον έχεις συγχωρήσει που τα διέλυσε όλα?"

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν το νερό - Κυλάνε σε ποτάμια ήρεμα κι άλλοτε άγρια, για να ξεβραστούν άλλοτε σε μια ήσυχη λίμνη κι άλλοτε στον άγριο ωκεανό..κι από κει, εξατμίζονται, γίνονται σύννεφα, ταξιδεύουν, και με την πρώτη βροχή αρχίζουν και πάλι το ταξίδι απ'την αρχή.. δεν μπορείς να τις προβλέψεις, δεν μπορείς να τις παγιδεύσεις..Μόνο να τις γευτείς, και να νιώσεις τη δροσιά τους!

For the record, ο Ηρακλής είναι ελεύθερος αυτή την περίοδο και εγώ, ως καλή κατίνα Τούλα που είμαι, προσπαθώ να προφυλάξω (όπως και τότε, στα παιδικά μας χρόνια) όλες τις καλές κοπέλες του κόσμου από τα νύχια του :-D
Πώς τα φέρνει όμως αυτή η άτιμη η ζωή..!